Bratysława – Namestie slobody
Na wschód od Pałacu Prezydenckiego zaczyna się nowa Bratysława – część zabytkowego miasta zburzonego pod budowle z czasów socjalistycznych. Sztandarową pamiątką z tamtej epoki, porównywalną do warszawskiej Ściany Wschodniej, jest plac Wolności, czyli Namestie slobody. Ogromną przestrzeń określa prawie postmodernistyczny konglomerat obiektów, od socrealistycznych gmachów przez okazałą Fontannę Przyjaźni po oryginalny pałac barokowy.
Ten ostatni, obecnie siedziba Rady Ministrów, wzniesiono w XVII w. jako letnią rezydencję arcybiskupów Esztergomu (w XVIII stuleciu przebudowano go w stylu barokowym według planów samego Hildebrandta). Architektonicznego koktajlu dopełnia pobliska siedziba słowackiego radia – ciemnobrązowa, wbita w ziemię piramida odwrócona do góry nogami. Twór powstały na przełomie lat 70. i 80. XX w. dziś należy już do klasyki stylu, stając się z wolna atrakcją turystyczną. W pobliżu wyrasta tzw. bratysławski Manhattan – grupka kilkudziesięciopiętrowych strzelistych oszklonych wieżowców o lekkich nowoczesnych sylwetkach.
Zupne namestie
Na osi pałacu Grassalkovicha, przy południowym krańcu ulicy Suche myto rozciąga się Hurbanovo nam., a kilka kroków dalej wyrasta charakterystyczna biała wieża Michalskiej bramy prowadzącej na starówkę.
Plac Hurbana łączy się z placem Zupnym. Pomiędzy nimi stoi barokowy kościół Trynitarzy pw. św. Jana z Mathy. Ow bodaj najświetniejszy przykład baroku w Bratysławie jest kopią wiedeńskiego kościoła św. Piotra, dzieła Hildebrandta. Za fantazyjną wklęsłą fasadą o niedokończonych wieżach kryje się wnętrze na planie elipsy. Warto zwrócić uwagę na wspaniałe freski iluzoryczne na sklepieniu prezbiterium oraz w kopule – dzieło mistrza Galii da Bibieny.
Klasztor Trynitarzy w 1844 r. przebudowano na Dom Zupny – siedzibę władz komitatu (żupy), gdzie dziś mieści się Narodna rada Slovenskej Republiky. Vis-a-vis świątyni, jakby dla kontrastu, postawiono skromny, również barokowy, kościółek Kapucynów.
Ulica Konventna
Kilka kroków na zachód od placu Zupnego, po drugiej stronie ruchliwej ulicy Staromestskiej biegnie w górę ulica Kozia. Przy pierwszej przecznicy – Konventnej – pośród pastelowych kamienic stoi skromny budynek dawnego liceum ewangelickiego, szkoły, która wychowała parę pokoleń słowackich patriotów. Przed budynkiem widać granitowy obelisk z nazwiskami absolwentów – późniejszych znaczących przedstawicieli inteligencji słowackiej spod znaku nauki i polityki, m.in. Milana Hodży, Eudovfta Śtura, Jozefa Hurbana. Kościół ewangelicki odgrywał dużą rolę w kształtowaniu słowackich elit.
Kilka kroków na wschód od liceum stoją dwa zabytkowe zbory ewangelickie: barokowy Vel’ky kostol i klasycystyczny Mały kostol.
Wzgórze Slavin
Ulica Kozia, a dalej Śulekova, Timravina i Miśikova, pną się wśród starej zabudowy, przedwojennych willi i ogrodów na zielone wzgórze zwieńczone monumentalnym pomnikiem Slavvi, widocznym z różnych punktów miasta.
Przy ul. Koziej 20 działa znakomita księgarnia Artfórum, która oprócz ogromnego wyboru dobrych książek oferuje klientom filiżankę herbaty. W tym samym budynku mieści się jeden z najlepszych i najdroższych w mieście sklepów muzycznych. Okolice Slavina zamieszkiwali najzamożniejsi mieszczanie dawnego Preszburga, a później działacze partyjni. Dziś żyją tu dyplomaci i zamożni obywatele.
Przy Miśikovej mieszkał m.in. Alexander Dubćek (1921-1992), I sekretarz KPS w Bratysławie, później I sekretarz KPCz w Pradze, człowiek, który firmował praską wiosnę, a później wspierał aksamitną rewolucję.
Pomnik Slavin, ukryty pośród zieleni na płaskim wierzchołku wzgórza, ma kształt surowego mauzoleum zwieńczonego 37-metrowym obeliskiem, na którym stoi postać żołnierza ze sztandarem. Na podwyższeniu wokół mauzoleum kłębi się tłumek brązowych posągów. Pomnik wystawiono ku pamięci kilku tysięcy radzieckich żołnierzy poległych w bitwie o Bratysławę w 1945 r. Ich groby znajdują się na pobliskim cmentarzu wojskowym.